Diagnostyka

Certyfikaty


Cele terapii biorezonansowej Trikombin

Harmoniczne częstotliwości generowane podczas terapii biorezonansowej Trikombin mają za zadanie wygaszanie i redukowanie drgań patologicznych oraz pobudzanie lub wzmocnienie drgań fizjologicznych – prawidłowych. Głównym celem terapii biorezonansowej jest aktywowanie własnych sił regulacyjnych organizmu. Celem jest również skuteczne usunięcie obciążeń w formie patogenów jak candida i inne drożdżaki, pleśnie, bakterie, borelie, ko-infekcje, pasożyty, metale ciężkie, obciążenia poszczepienne itp.  Skuteczne uwolnienie ciała od zaburzeń i negatywnych wpływów patogenów doprowadza do homeostazy, która jest podstawą zdrowia.

Trikombin® powstał po piętnastu latach prób i doświadczeń w zakresie biorezonansu. Urządzenie wyposażone jest w największy znany do tej pory zakres częstotliwości (frekwencji): 0,0000001 Hz – 36 MHz. Dzięki temu terapeuta dysponuje najszerszym możliwym do tej pory polem działania.

Skuteczność terapii przeprowadzanych przy użyciu Trikombinu® jest od 5 do 21 razy wyższa w stosunku do dotychczas używanych urządzeń.

Jest to pierwsze urządzenie na rynku, pracujące z wykorzystaniem występujących w rzeczywistości u człowieka częstotliwości (frekwencji), dzięki czemu terapia daje często natychmiastową ulgę, nawet przy ostrych schorzeniach.

Częstotliwości (frekwencje) przenoszone są na pacjenta poprzez trzy elektrody, które są łatwe w używaniu i pielęgnacji.

Za pomocą urządzenia Trikombin® można korygować działanie zakłóconych obszarów, narządów i układów. Można aplikować klientowi/pacjentowi terapie metodą bezbolesnej i bezinwazyjnej akupunktury TCM.

Można diagnozować i przeprowadzać terapię z użyciem zestawów ampułek reprezentujących obszary ciała i narządy oraz obciążenie patogenne- wirusy, borelie, mykozy, pasozyty itp

Metoda działania Trikombin®-u oparta jest na pracy trzech generatorów częstotliwości.

Co ważne w trakcie działania urządzenia ani przez sprzęt ani przez klienta/pacjenta nie przepływa prąd sieciowy, ponieważ aparat nie jest podłączony w trakcie terapii do ładowania sieciowego.

Po okresie ponad 3 lat od wprowadzenia Trikombin®-u na rynek, potwierdzamy skuteczność terapii w przypadku około 90-95 % klientów/pacjentów. Terapie można stosować u ludzi w każdym wieku – od noworodka do staruszka. Z reguły nie stwierdzono skutków ubocznych, natomiast u większości pacjentów odczuwalna jest poprawa już po pierwszej sesji terapeutycznej. Również ewentualne blokady energetyczne organizmu nie stanowią już tak jak wcześniej przeszkody w zastosowaniu terapii.

Zawsze są możliwe efekty hexheimera przy niezastosowaniu się do zaleceń terapeuty oraz jeśli schorzenie jest zawansowane- zwłaszcza w przypadku boreliozy i koinfekcji.

W dzisiejszych czasach coraz więcej ludzi szuka alternatywnych/uzupełniających metod leczenia, szczególnie w przypadkach kiedy medycyna akademicka nie jest już w stanie pomóc albo organizm nie ma tolerancji np. do kuracji antybiotykowych.

Trikombin jest szansą dla osób z przewlekłymi dolegliwościami jak również dla każdego, kto pragnie profilaktycznie zadbać o przywrócenie homeostazy i odporności organizmu.

Trikombin umożliwia diagnostykę i terapię PRZYCZYNOWĄ dolegliwości. 

     Dlaczego jest to ważne?

     Często towarzyszą nam przeróżne objawy: bóle stawów, zanik mięśni, neuropatie, migreny itp…. Zazwyczaj działanie medycyny akademickiej ogranicza się do znoszenia objawów. Przyczyny dolegliwości rzadko kiedy zostają usunięte.

     Diagnostyka i terapia na Trikombinie opiera się nie tylko na zasadach tradycyjnego biorezonansu. Wkracza w swej innowacyjności w świat czystych frekwencji bez szkodliwego oddziaływania polem elektromagnetycznym. To sprawia, że urządzenie staje się bezpieczne dla terapeuty przebywającego cały czas w pobliżu osoby mającej terapię.  Negatywne wyładowania organizmu podczas terapii są niwelowane dzięki specjalnej antenie uziemiającej tzw. matrix. Trikombin stał się urządzeniem bezsprzecznie najbezpieczniejszym dla pacjentów i terapeuty. Nie generuje smogu elektromagnetycznego obciążającego organizm. Powstałe wyładowania negatywne w ciele pacjenta podczas terapii są niwelowane dzięki czemu reakcje Hexheimera mogą być nieznaczne..

      Na tym urządzeniu w bezpieczny sposób możemy diagnozować i przeprowadzać terapię również dla osób z rozrusznikami serca i kobiet w czasie laktacji.

Jakie mamy możliwości?

• Diagnostyka PRZYCZYN różnorodnych dolegliwości wszystkich narządów i układów.

• Szukanie przyczyn chorób autoimmunologicznych jak np. RZS, SM, ZZSK, Hashimoto itp.

• Szukanie przyczyn osłabienia układu immunologicznego i ich terapia.

• Szukanie i likwidacja ukrytych ognisk zapalnych.

• Ocena nietolerancji pokarmowych, alergii również wziewnych oraz ich likwidowanie u dzieci i dorosłych.

• Ocena obciążeń toksycznych organizmu jak metale ciężkie, różne rodzaje środków konserwujących oraz znoszenie tych obciążeń.

• Badanie obciążeń organizmu: wirusy, grzyby, pasożyty i ich likwidacja

• Diagnostyka BORELIOZY I KOINFEKCJI oraz ich terapia

• Ocena i znoszenie obciążeń poszczepiennych.

• Terapia candidy, aspergilozy i innych grzybic i zakażeń mykotoksycznych

• Szukanie przyczyn i terapia astmy.

• Możliwości wygaszania głodu nikotynowego dla chcących łatwo rzucić nałóg palenia tytoniu- terapie uzależnień

• Terapie chorób reumatycznych, chorób skóry (łuszczyca, egzema itp.), zespołu jelita drażliwego, nerwobóli, nerwic, depresji, choroby wrzodowej, przewlekłych stanów zapalnych dróg oddechowych, prostaty, zaburzeń hormonalnych

• Terapia bólów migrenowych

• Szukanie przyczyn chorób metabolicznych i ich terapia- regulacja metaboliczna, cukrzyca

• Terapie przeciwbólowe bólów mięśni i stawów

• Terapie mitochondrialne

• Zaburzenia koncentracji, zaburzenia snu, utrata apetytu itp.

Podstawowe informacje pomocne w zrozumieniu terapii urządzeniem Trikombin®

• W ciele człowieka i naokoło niego mamy do czynienia z informacjami elektromagnetycznymi.

Reakcje biochemiczne w organizmie sterują różnymi procesami wewnątrz niego. Część z nich jest zapoczątkowana przez fale docierające do komórek jak np. odpowiednia długość fali docierającej ze słońca odpowiedzialna jest za proces produkowania witaminy D w naszym organizmie. Takich procesów jest dużo więcej. Komórki między sobą również przekazują sobie informacje w różnych procesach. Zespoły komórek oraz organy posiadają określone zakresy częstotliwości, kiedy są zdrowe i inne, kiedy zaczynają chorować. Medycyna wykorzystuje to w diagnostyce.  

• Oprócz informacji fizjologicznych i elektromagnetycznych, każdy człowiek posiada informacje patologiczne wywołane np. przez rany, mikroorganizmy, niedoleczone choroby itp.

• Informacje fizjologiczne i patologiczne nazywamy informacjami własnymi klienta.

• Odbiór tych informacji możliwy jest z powierzchni ciała sensorem urządzenia biorezonansowego (zasada działania anteny)

• Za pomocą nowoczesnej elektroniki urządzenie to odfiltrowuje informacje patologiczne a przez to zmienia wzór informacji klienta w sygnały terapeutyczne, które to z kolei zostają przekazywane z powrotem do ciała klienta przez elektrody.

• Sygnały terapeutyczne powodują w ciele klienta próbę zlikwidowania względnie redukcji informacji patologicznych oraz wzbudzenia lub wzmocnienia informacji fizjologicznych. W chwili, gdy niewłaściwe drgania tkanek wyciszają się, następuje poprawa procesów biochemicznych w kierunku normalizacji względnie zdrowienia.

• Głównym celem terapii urządzeniem Trikombin® jest takie aktywowanie sił organizmu by mógł samodzielnie wrócić do homeostazy. Innymi słowy znosimy czynniki patogenne nadmiernie obciążające układ odpornościowy, regulujemy procesy biochemiczne i organizm wraca do zdrowia.

JAK PRZEBIEGA DIAGNOSTYKA

okiem medycyny zachodniej.

Trikombin skanuje organizm płaszczyznowo: 

1. i 2. Płaszczyzna: metale ciężkie, zanieczyszczenia środowiskowe, choroby dziedziczne, wirusy, bakterie, grzybice

3. Płaszczyzna: zatrucia wewnątrzkomórkowe, metale ciężkie, toksyny i konserwanty, choroby dziedziczne, wirusy, ścięgna, kości, stawy, mięśnie,tkanka chrzęstna, tkanka łączna.

4. Płaszczyzna: struktura organizmu ogólnie, organy wewnętrzne, komunikacja neurowegetatywna.

5. Płaszczyzna: płyny w organizmie, krew, limfa.

6. Płaszczyzna: komunikacja wewnątrzkomórkowa, zaburzenia wewnątrzkomórkowe, patogeny wewnątrzkomórkowe.

7. Płaszczyzna: wewnątrzkomórkowa przemiana materii, wirusy, borelie, rak, zatrucia wewnątrzkomórkowe, drobnoustroje wewnątrzkomórkowe.


Pomiary na płaszczyznach według splotów:

SPLOT KRZYŻOWY (łac. plexus sacralis) – największy splot nerwowy w organizmie człowieka, twór powstały z wymieszanych (przegrupowanych) gałęzi przednich (brzusznych) nerwów rdzeniowych od L5 do Co1 i częściowo L4 (poprzez nerw widełkowy). Ma kształt trójkąta, którego podstawa skierowana jest do powierzchni miednicznej kości krzyżowej, a wierzchołek do nerwu kulszowego, w stronę dolnej części otworu kulszowego. Swą powierzchnią tylną przylega do przedniej powierzchni mięśnia gruszkowatego (musculus piriformis), przednią powierzchnią zwrócony jest do jamy miednicy i przykryty tylną częścią powięzi miednicy, przylega do naczyń biodrowych wewnętrznych.

Splot podzielony jest na 3 odcinki kulszowy, sromowy i guziczny. Od splotu wychodzą gałęzie krótkie i długie. Krótkie zaopatrują mięsień gruszkowaty, zasłaniacz wewnętrzny, oba bliźniacze i czworoboczny uda. Do gałęzi krótkich należą także gałęzie stawowe i gałęzie okostnowe.
Gałęzie krótkie: 
Zaopatrują mięsień gruszkowaty, mięsień zasłaniacz wewnętrzny, mięśnie bliźniacze, oraz mięsień czworoboczny uda, a także staw biodrowy, okostną guza kulszowego i obu krętarzy kości udowej.
Gałęzie długie

    nerw pośladkowy górny (łac. nervus gluteus superior)
    nerw pośladkowy dolny (łac. nervus gluteus inferior)
    nerw skórny uda tylny (łac. nervus cutaneus femoris posterior)
    nerw kulszowy (łac. nervus ischiadicus)
    nerw sromowy (łac. nervus pudendus)
    nerw guziczny (łac. nervus coccygeus)

Gałęzie długie przechodzą przez otwór kulszowy większy: przez otwór nadgruszkowy przechodzi nerw pośladkowy górny, przez otwór podgruszkowy pozostałe gałęzie. Jedynie nerw guziczny nie przechodzi przez otwór kulszowy większy.
Bibliografia

SPLOT LĘDŹWIOWY (łac. plexus lumbalis) – twór powstały z gałęzi brzusznych nerwów rdzeniowych od L1 do L3 i częściowo L4. Otrzymuje również włókna z Th12. Splot ten leży na wyrostkach poprzecznych kręgów lędźwiowych, między warstwą głęboką i powierzchowną mięśnia lędźwiowego większego.
Gałęzie krótkie

Unerwiają:

    mięsień czworoboczny lędźwi
    mięsień lędźwiowy większy
    mięsień lędźwiowy mniejszy
    mięśnie międzypoprzeczne boczne lędźwi

Gałęzie długie

Idąc od góry, spod brzegu bocznego mięśnia lędźwiowego większego wychodzą:

    nerw biodrowo-podbrzuszny (łac. nervus iliohypogastricus)
    nerw biodrowo-pachwinowy (łac. nervus ilioinguinalis)
    nerw skórny uda boczny (łac. nervus cutaneus femoris lateralis)
    nerw udowy (łac. nervus femoralis)

Spod brzegu przyśrodkowego:

    nerw zasłonowy (łac. nervus obturatorius)

Z przedniej powierzchni mięśnia lędźwiowego większego:

    nerw płciowo-udowy (łac. nervus genitofemoralis)

SPLOT TRZEWNY (łac. plexus coeliacus), potocznie zwany splotem słonecznym (plexus solaris) – jeden z najpowszechniej znanych splotów nerwowych człowieka. Anatomicznie splotem słonecznym określa się odmianę anatomiczną powstałą ze zrośniętych splotów trzewnych prawego i lewego. Należy do grupy splotów autonomicznych. Największy ze splotów przedkręgowych, znajduje się na wysokości I kręgu lędźwiowego, u góry sięgając rozworu aortowego przepony, ku dołowi sięga miejsca odejścia tętnic nerkowych, a bocznie dochodzi do nadnerczy.


Budowa

Zbudowany jest z parzystych zwojów trzewnych (ganglia celiaca), które cechują się dużą zmiennością kształtu, od mających kształt półksiężyca, po zupełnie zrośniętą kulistą formę, do której dochodzą i od której odchodzą liczne "promienie" (stąd dawna nazwa) – gałązki nerwowe. Zwój trzewny ma barwę szaro-czerwoną. W dolnej części splotu można odróżnić oddzielne skupienia tkanki nerwowej, tworzące parzysty zwój aortalno-nerkowy (ganglion aorticorenale) i nieparzysty (pojedynczy) zwój krezkowy górny (ganglion mesentericum).

Do splotu dochodzą:

    nerwy trzewne większy i mniejsze (parzyste),
    gałązki trzewne nerwu błędnego,
    gałązki od ostatniego zwoju piersiowego oraz od górnych zwojów lędźwiowych pnia współczulnego.

Od splotu (towarzysząc naczyniom krwionośnym) odchodzą:

    Parzyste:
        splot przeponowy (łac. plexus phrenicus),
        splot nadnerczowy (łac. plexus suprarenalis),
        splot nerkowy (łac. plexus renalis),
        splot jądrowy u mężczyzn lub jajnikowy u kobiet (łac. plexus testicularis resp. ovaricus),
    nieparzyste:
        splot żołądkowy górny i dolny (łac. plexus gastricus superior et inferior),
        splot wątrobowy (łac. plexus hepaticus),
        splot śledzionowy (łac. plexus lienalis/splenicus),
        splot krezkowy górny (łac. plexus mesentericus superior),
        splot aortowy brzuszny (łac. plexus aorticus abdominalis).

SPLOT SERCOWY (łac. plexus cardiacus) – największy, mieszany splot autonomiczny położony w obszarze klatki piersiowej. Odpowiada za zewnętrzne unerwienie mięśnia sercowego. Zwykle wyróżnia się dwie jego części: mniejszą powierzchowną, leżącą pod łukiem aorty przy miejscu podziału pnia płucnego, oraz rozleglejszą głęboką, którą można znaleźć między aortą, żyłami płucnymi a rozdwojeniem tchawicy. Jego odgałęzienia tworzą wtórne sploty przy sąsiednich naczyniach klatki piersiowej: tak powstają sploty wieńcowe, płucne, przedsionkowe i aortowy piersiowy. Zawiera ciała komórek nerwowych, układające się w rozrzucone na jego powierzchni zwoje.


Pochodzenie włókien

Rozwojowo, serce zstępuje do śródpiersia z obszaru zajmowanego przez łuki gardłowe, pociągając za sobą również towarzyszące mu nerwy. Z racji tego większość włókien zdążających ku niemu odchodzi wysoko, z okolic szyi.

1. Komponenta współczulna: źródło unerwienia przedzwojowego współczulnego mieści się w komórkach rogów bocznych 4-5 pierwszych segmentów piersiowych rdzenia kręgowego. Gałęziami łączącymi białymi dochodzą one do pnia współczulnego, gdzie ulegają przełączeniu we wszystkich zwojach szyjnych i 2-4 górnych piersiowych. Włókna zazwojowe w formie nerwów sercowych (szyjnych: górnego, środkowego i dolnego oraz piersiowych) kierują się w stronę narządu. Spotyka się neurony adrenergiczne, przechodzące przez pień bez przełączenia, tudzież przedzwojowe-cholinergiczne, tworzące synapsy dopiero w zwojach splotu. Ukł. współczulny unerwia w największym stopniu mięśniówkę serca (szczeg. lewej komory), tkankę bodźcotwórczo-przewodzącą oraz naczynia wieńcowe.

2. Komponenta przywspółczulna: włókna przedzwojowe mają swój początek prawdopodobnie w tylnej brzuszno-bocznej części rdzenia przedłużonego; stamtąd zstępują drogą nerwów błędnych. Gałęzie sercowe nerwu błędnego, które zdążają ku splotowi, mogą odchodzić bezpośrednio od samego nerwu błędnego jak i od nn. krtaniowych: górnego i dolnego (wstecznego). Komórki przełączają się w zwojach śródściennych tylnej ściany obu przedsionków i bruzdy wieńcowej. Zazwojowe neurony cholinergiczne zaopatrują ten sam obszar, co włókna współczulne, lecz komory i tt. wieńcowe w niewielkim stopniu przez bezpośredni kontakt; komunikują się za to z odpowiednimi neuronami adrenergicznymi, modulując ich działanie.

3. Włókna dośrodkowe: opuszczają splot zarówno drogą współczulnych nerwów sercowych jak i gałęzi sercowych n. błędnego. Wiązka biegnąca nerwami sercowymi wspina się do części szyjnej pnia współczulnego, podąża w nim na dół i łączy się z rdzeniem na poziomie segmentów C8(Th1)-Th4(Th5) przez gałęzie łączące białe (patrz: Bochenek, t.5) i korzenie grzbietowe. Ciała komórek zlokalizowanych w zwojach rdzeniowych otrzymują m.in. informacje o niedotlenieniu mięśnia i są odpowiedzialne za wywołany atak bólu (projekcja drogą rdzeniowo-wzgórzową). Włókna dośrodkowe, znajdujące się w gałęziach sercowych nerwu błędnego, są ramieniem dośrodkowym odruchów fizjologicznych i kończą się w komórkach zwoju dolnego n. błędnego.
Topografia

1. Część powierzchowna splotu sercowego: leży poniżej łuku aorty, do przodu od prawej tętnicy płucnej. Jest tworzona głównie przez lewy n. sercowy szyjny górny i gałęzie sercowe szyjne lewego n. błędnego. 1-2 zwoje sercowe (ganglia cardiaca) są widoczne bezpośrednio pod łukiem, na prawo od więzadła tętniczego. Utrzymuje łączność z częścią głęboką splotu, prawym splotem wieńcowym i lewym splotem płucnym.

2. Część głęboka splotu sercowego: widać ją naprzód od rozdwojenia aorty, powyżej miejsca podziału pnia płucnego i z tyłu łuku aorty. Składa się z zarówno n. sercowych szyjnych jak i piersiowych oraz wszystkich gałęzi n. błędnego; nie docierają do niego jedynie wiązki uprzednio kończące się w części powierzchownej. Całość sięga bardziej w stronę prawą i dlatego zasila prawy splot płucny czy prawy splot wieńcowy; włókna przechodzące pod pniem płucnym tworzą lewy splot wieńcowy.

3. Lewy (inaczej: tylny) splot wieńcowy (plexus coronarius): silniejszy niż odpowiedni splot po stronie przeciwnej, stanowi głównie przedłużenie części głębokiej splotu sercowego; układa się wzdłuż lewej tętnicy wieńcowej i zasila lewy przedsionek wraz z komorą.

4. Prawy (przedni) splot wieńcowy: współtworzony przez oba części splotu sercowego, towarzyszy prawej tętnicy wieńcowej, aby zająć prawy przedsionek i takąż komorę.

5. Sploty przedsionkowe (plexus atriales): stanowią bezpośrednie odgałęzienia splotu sercowego na obydwa przedsionki; krzyżują się z włóknami odchodzącymi od splotów wieńcowych. Włókna przenikają w głąb ściany serca, wytwarzając kolejno splot nasierdziowy, śródsierdziowy i podwsierdziowy (plexus epicardiacus, myocardiacus et subendocardiacus); o towarzyszących ich zwojach śródściennych była już mowa.
Funkcja

   

Poziom interakcji poszczególnych komponent układu autonomicznego jest wysoki; można jednak ogólnie stwierdzić, że układ współczulny pobudza czynność serca i rozszerza naczynia wieńcowe, a układ przywspółczulny – hamuje ją oraz zmniejsza światło tętnic. Należy wziąć tu pod uwagę nie tylko częstość skurczów, ale też ich siłę, szybkość przewodzenia bodźców i ogólną pobudliwość. W normalnej sytuacji przeważa wpływ części przywspółczulnej, oszczędzającej pracę mięśnia.

Węzeł zatokowo-przedsionkowy związany jest z prawą połową ciała i jest unerwiony przez prawe odnogi ukł. współczulnego i przywspółczulnego. Na węzeł przedsionkowo-komorowy, leżący po lewej stronie, większy wpływ ma lewy n. błędny i lewe nn. sercowe.

Uwagi kliniczne

    Strategicznie ważnym węzłem aferentnej drogi odpowiedzialnej za przewodzenie bólu zdaje się być zwój gwiaździsty (szyjno-piersiowy pnia współczulnego). Jego znieczulenie przerywa (zazwyczaj) napady bólu dusznicy bolesnej, a umyślne drażnienie powoduje powstanie zbliżonych objawów. Były czynione próby chirurgicznego usunięcia tego ośrodka w celu zapobieżenia podobnym atakom u chorych.
    Ze względu na miejsca krzyżowania się neuronów bólowych z nerwami rdzeniowymi, pole Heada dla serca leży w trzeciej i czwartej przestrzeni międzyżebrowej po stronie lewej.
    Autoregulacja pracy mięśniówki serca przez sieć zwojów ściennych w normalnym wypadku jest w zupełności wystarczająca do podtrzymania jego funkcji przy całkowitym odnerwieniu narządu. Przerwanie nerwów zazwyczaj przyczynia się jedynie do mniej ekonomicznej pracy.
    Na działanie węzła zatokowo-przedsionkowego ma dominujący wpływ prawa półkula mózgu, która odpowiada za stany emocjonalne człowieka; odpowiednie szlaki zstępujące nie krzyżują się na terenie rdzenia. Z tego powodu pobudzenie ukł. współczulnego związane z wrażeniem zagrożenia lub podnietą seksualną może się objawiać przyśpieszeniem rytmu serca czy dodatkowymi skurczami. Z drugiej strony, uczucie głębokiego wstrętu (aktywacja ukł. przywspółczulnego) powoduje zwolnienie jego akcji, nawet aż do całkowitego zatrzymania.

SPLOT GARDŁOWY(łac. plexus pharyngeus) – duży splot nerwowy leżący na tylnej ścianie gardła. Tworzą go włókna czuciowe, ruchowe i autonomiczne odchodzące od n. językowo-gardłowego i n. błędnego. Nerw błędny, nerw X (łac. nervus vagus) – najdłuższy z nerwów czaszkowych, jest nerwem mieszanym, prowadzi włókna czuciowe, ruchowe i przywspółczulne. Należy do autonomicznego układu nerwowego (AUN) o charakterze przywspółczulnym (parasympatycznym), podobnie jak okoruchowy, twarzowy i językowo-gardłowy.


Zwoje i jądra

    Zwoje i jądra czuciowe – zwój górny nerwu błędnego (łac. ganglion superius n. vagi) położony w odcinku bocznym otworu żyły szyjnej (łac. foramen jugulare); zwój dolny nerwu błędnego (łac. ganglion inferius n. vagi) położony poniżej, przed wyrostkami poprzecznymi kręgów C1 i C2. Włókna dośrodkowe z tych jąder wchodzą przez bruzdę boczno-tylną do rdzenia przedłużonego, dochodzą pasmem samotnym do jądra pasma samotnego (łac. nucleus tractus solitarii), a także do jego górnego przedłużenia – jądra pasma rdzeniowego nerwu trójdzielnego (łac. nucleus tractus spinalis n. trigemini).
    Jądro ruchowe – jądro dwuznaczne, położone do tyłu od oliwki; włókna ruchowe wychodzą z rdzenia przedłużonego przez bruzdę boczno-tylną.
    Jądro przywspółczulne – jądro grzbietowe nerwu błędnego (łac. Nucleus dorsalis n. vagi); włókna parasympatyczne wychodzą z rdzenia przedłużonego wraz z jądrami ruchowymi przez bruzdę boczno-tylną.

Obszar unerwienia

Nerw błędny zaopatruje:

    ruchowo
        mięśnie podniebienia
        mięśnie gardła
        wszystkie mięśnie krtani,
    czuciowo
        oponę twardą tylnego dołu czaszki (opony mózgowo-rdzeniowe)
        tylny odcinek zewnętrznej powierzchni błony bębenkowej
        skórę ściany tylnej i dolnej przewodu słuchowego zewnętrznego
        przylegającą część małżowiny usznej
        krtań,
    parasympatycznie – wszystkie narządy klatki piersiowej (tchawica, oskrzela, opłucna, splot aortalny, przełyk, serce, osierdzie) i jamy brzusznej (żołądek oraz za pośrednictwem splotu trzewnego: trzustka, śledziona, wątroba, jelito cienkie, początkowy odcinek jelita grubego, nerki i nadnercza)

Przebieg

Wyróżnia się 4 części (odcinki) nerwu:

    głowowa
    szyjna
    piersiowa
    brzuszna

Odchodzi od rdzenia przedłużonego za pośrednictwem kilku korzonków. Opuszcza czaszkę przez tylną, czyli boczną część otworu szyjnego w czaszce (foramen jugulare pars major). W obrębie tego otworu część czuciowa nerwu tworzy niewielki zwój górny, a po wyjściu z otworu drugi, większy zwój dolny.

Po wyjściu z otworu żyły szyjnej nerw błędny biegnie pomiędzy tętnicą szyjną wspólną, a żyłą szyjną wewnętrzną we wspólnej pochewce powięziowej tworząc powrózek naczyniowo-nerwowy szyi. Z szyi przechodzi do śródpiersia górnego (warstwa nerwowa), a następnie tylnego, przy czym nerw błędny lewy krzyżuje się od przodu z łukiem aorty, przebiegając między tętnicą szyjną wspólną lewą i tętnicą podobojczykową lewą; prawy – przechodzi między tętnicą podobojczykową prawą i żyłą podobojczykową prawą. Dalej biegną za korzeniem płuca, po czym dochodzą do przełyku (n. błędny lewy po stronie przedniej, prawy - tylnej; ma to związek ze skręceniem się trzewi w okresie życia płodowego), gdzie tworzą splot przełykowy, plexus esophageus s. oesophageus, którego część przednia utworzona jest głównie z gałązek nerwu lewego, a część tylna, zwykle większa, z gałązek nerwu prawego. Nerwy błędne tworzą dwa pnie. Prawy pień błędny znajduje się na tylnej części przełyku, natomiast lewy na przedniej. Po przejściu do jamy brzusznej pnie błędne rozgałęziają się w ścianie żołądka, oddając gałęzie żołądkowe przednie i tylne (łac. rami gastrici anteriores et posteriores). Na przebiegu nerwu błędnego rozróżniamy część głowową, szyjną, piersiową i brzuszną.
Gałęzie

W części głowowej:

    G. oponowa (łac. r. meningeus)
    G. uszna (łac. r. auricularis)

W części szyjnej:

    Gg gardłowe (łac. rami pharyngei)
    Nerw krtaniowy górny (łac. n. laryngeus superior)
    Gg sercowe szyjne górne (łac. rami cardiaci cervicales superiores s. rr cardiaci superiores)
    Nerw krtaniowy wsteczny (łac. n. laryngeus recurrens) przechodzący w Nerw krtaniowy dolny (łac. n. laryngeus inferior)

W części piersiowej:

    Gg sercowe piersiowe (łac. rr cardiaci thoracici) (współtworzą splot sercowy)
    Gg tchawicze dolne (łac. rr tracheales inferiores)
    Gg oskrzelowe przednie i tylne (łac. rr bronchiales anteriores et posteriores) (współtworzą splot płucny przedni i tylny
    Gg przełykowe (łac. rr esophageales s. oesophageales) (tworzą splot przełykowy)
    Gg śródpiersiowe (łac. rr mediastinales) (współtworzą splot aortowy piersiowy, unerwiają opłucną śródpiersiową)
    Gg osierdziowe (łac. rr pericardiaci)

SPLOT SZYJNO -TĘTNICZY WEWNĘTRZNY (łac. plexus caroticus internus) — splot nerwowy, związany z tętnicą szyjną wewnętrzną. Jest to splot wspólczulny.
Topografia i gałęzie

Splot ten powstaje z nerwu szyjno-tętniczego wewnętrznego (łac. nervus caroticus internus), który odchodzi od zwoju szyjnego górnego (łac. ganglion cervicale superius). Splot przewodzi włókna współczulne zazwojowe, które uległy przełączeniu w zwoju szyjnym górnym. Oplata on tętnicę szyjną wewnętrzną a jego przedłużeniem ku górze jest splot jamisty. Oddaje on trzy ważne gałęzie:

    nerwy szyjno-bębenkowe (łac. nervi caroticotympanici), prowadzą włókna współczulne do splotu bębenkowego
    nerw skalisty głęboki (łac. nervus petrosus profundus), który prowadzi włókna współczulne do zwoju skrzydłowo-podniebiennego
    gałąź współczulna do zwoju rzęskowego (łac. ramus sympathicus ad ganglion ciliare) — prowadząca włókna do mięśnia rozwieracza źrenicy, mięśnia oczodołowego i mięśnia tarczkowego.

Splot też wysyła drobne gałązki współczulne do ściany tętnicy szyjnej wewnętrznej oraz do zwoju Gassera.


Pomiary na płaszczyznach według gruczołów dokrewnych:

1 płaszczyzna- nadnercza i ich funkcje

2 płaszczyzna - jajniki, jądra i ich funkcje

3 płaszczyzna - trzustka i jej funkcje

4 płaszczyzna - grasica i jej funkcje

5 płaszczyzna- tarczyca i przytarczyce i ich funkcje

6 płaszczyzna przysadka i jej funkcje

7 szyszynka i jej funkcje 

           W ten sposób skanujemy cały organizm wychwytując blokady w komunikacji międzykomórkowej, obciążenia narządów i układów. Możemy poznać przyczynę dolegliwości, usunąć obciążenia, wyrównać pracę organów wewnętrznych, komunikację wewnątrzkomórkową,  przywrócić witalność i energię oraz homeostazę organizmu.

Okiem medycyny Chińskiej:

Diagnostyka przebiega wzdłuż meridianów i tzw. centr energetycznych.
Odpowiadają im piętra i płaszczyzny opisane powyżej.

Co sądzić o meridianach i punktach akupunkturowych?

Akupunktura – punkty i kanały – charakterystyka biofizyczna

Autor: lek. med. Bartosz Chmielnicki

artykuł zapożyczony ze strony: https://www.evidencebasedacupuncture.org/pl/mechanizmy-dzialania/punkty-akupunktury/

Streszczenie

Badania skupiające się na fizycznej charakterystyce punktów akupunkturowych i meridianów dają interesujące wyniki. Struktury związane z przekazywaniem sygnału w akupunkturze różnią się od otaczających je tkanek właściwościami elektrycznymi, akustycznymi, magnetycznymi a także rozchodzeniem się w nich izotopów.  Punkty akupunkturowe różnią się od otaczającej je skóry również histologicznie, między innymi zagęszczeniem wolnych zakończeń nerwowych, ilością mukopolisacharydów, a także obecnością skupisk tkanki łącznej.

CHARAKTERYSTYKA PUNKTÓW

Starożytni Chińczycy, którzy odkryli i opisali akupunkturę – system wywierania wpływu na działanie narządów wewnętrznych poprzez stymulację obszarów zlokalizowanych na powierzchni ciała – byli zainteresowani badaniem przede wszystkim funkcjonalnego poziomu ludzkiego organizmu. Przeprowadzali co prawda sekcje zwłok (opisane między innymi w 12 rozdziale LingShu) i dokładnie zbadali wielkość, wagę i położenie wewnętrznych narządów, ale nie przywiązywali dużej wagi do nauki nazwanej na Zachodzie anatomią. Wydaje się że byli dużo bardziej zainteresowani odpowiedzią na pytanie jak działa ludzkie ciało niż jak ono wygląda. W rozdziale 10 LingShu meridiany opisane są jako niewidzialne, biegnące głęboko we wnętrzu ciała. Niewidzialne oznacza niemożliwe do zauważenia z zewnątrz, lub też niematerialne, czysto funkcjonalne.

W przeciwieństwie do opisanej powyżej idei czystej funkcjonalności, podstawy medycyny zachodniej oparte są o materializm i redukcjonizm. Jest to jedna z przyczyn dla których europejscy badacze odrzucili i wykpili Medycynę Chińską nie podejmując nawet próby jej zrozumienia. Ta sam przyczyna skutkuje też pragnieniem odnalezienia mierzalnych fizycznie właściwości lub histologicznego opisu punktów akupunkturowych i meridianów. Przeprowadzono wiele badań w tym zakresie.  Niespodziewanie doprowadziły one do wielu ciekawych odkryć.

Właściwości biofizyczne

W 2012 roku w “Evidence Based Complementary and Alternative Medicine” opublikowano interesujący artykuł podsumowujący dane z wielu badań nad biofizycznymi właściwościami punktów akupunkturowych i meridianów(source)¹.  Autorzy przedstawiają w nim aktualną wiedzę dotyczącą różnic między punktami akupunkturowymi a otaczającą je tkanką.

Właściwości akustyczne

• Istnieje znamienna relacja między tonami i meridianami(source)²
• Amplituda fali dźwięku jest znamiennie wyższa w punktach akupunkturowych niż w punktach nie-akupunkturowych(source)³
• Częstotliwości mikrofal przewodzonych w różnych kanałach są różne. Co więcej częstotliwości mikrofal przewodzonych wzdłuż kanałów u pacjentów nowotworowych różnią się od częstotliwości przewodzonych u osób zdrowych, co może być wykorzystywane w diagnostyce(source)⁴

Właściwości termiczne

• odkryto linie mierzalnego promieniowania podczerwonego podobne do opisanych przez starożytnych Chińczyków meridianów(source)⁵.
• po zabiegu akupunktury wzdłuż meridianów tworzą się linie podwyższonej temperatury(source)⁶

Właściwości optyczne

• meridiany i punkty akupunkturowe mają wysokie właściwości luminescencyjne(source)⁷

Właściwości magnetyczne

• wzdłuż linii o obniżonym oporze elektrycznym (meridianów ? ) zaobserwowano stabilny strumień oscylacji elektromagnetycznych i chemicznych (source)⁸

Migracja izotopu wzdłuż meridianów

• wzdłuż meridianów znajdują się linie niskiego oporu hydraulicznego, co skutkuje łatwiejszym niż w otaczających tkankach przemieszczaniem się płynów (source)⁹

Właściwości elektryczne

Od wielu lat bada się właściwości elektryczne punktów akupunkturowych.  Wnioski płynące z tych badań nie są jasne co prawdopodobnie wynika z istotnych rozbieżności w przyjętej metodologii badań, w szczególności używania różnych elektrod i prądu o różnej charakterystyce. Pomimo tego pisuje się pewne właściwości elektryczne punktów akupunkturowych:

• wyższy potencjał elektryczny
• wyższą przewodność elektryczną
• wyższą pojemność elektryczną
• niższą impedancję elektryczną
• niższy opór elektryczny

Właściwości histologiczne

• większość punktów akupunkturowych zlokalizowana jest nad dużymi skupiskami tkanki łącznej(source)¹⁰
• większość punktów znajduje się w miejscach o dużej gęstości wolnych zakończeń nerwowych(source)¹¹
• w punktach akupunkturowych znajduje się znamiennie więcej polisacharydów(source)¹²

BIBLIOGRAFIA

¹ Juan Li, Qing Wang, Huiling Liang, et al., “Biophysical Characteristics of Meridians and Acupoints: A Systematic Review,” Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine, vol. 2012, Article ID 793841, 6 pages, 2012. doi:10.1155/2012/793841

² Y. C. Kim, D. M. Jeong, and M. S. Lee, “An examination of the relationship between five oriental musical tones and corresponding internal organs and meridians,” Acupuncture and Electro-Therapeutics Research, vol. 29, no. 3-4, pp. 227–233, 2004.

³ Y. L.Wei,W. Liu, J. Kong et al., “Research of human biological effects and its conduct of gong tune music,” in Chinese Music Therapy Association of the Seventh Symposium, Fuzhou, China, 2005.

⁴ M. A. Krevsky, E. S. Zinina, Y. Koshurinov et al., “Microwave propagation on acupuncture channels,” Acupuncture & Electro-Therapeutics Research, vol. 31, no. 1-2, pp. 1–12, 2006.

⁵ P. Q.Wang, X. L. Hu, J. S. Xu et al., “The indication of infrared thermal images on body surface along 14 meridian lines,” Acupuncture Research, vol. 27, no. 4, 260 pages, 2002.

⁶ D. Zhang, S. Y. Wang, and C. Y. Wang, “Determination of deep temperature under the line of high temperature along meridians,” Chinese Journal of Basic Medicine in Traditional Chinese Medicine, vol. 7, no. 410, 62 pages, 2001.

⁷ Z. Q. Yan, Y. Q. Shi, Y. Z. Wang et al., “Research on the biophysical features of strong luminescence phenomena in the 14 regular meridians of human body,” Acupuncture Research, no. 8, pp. 389–394, 1989.

⁸ D. Z. Li, S. T. Fu, and X. Z. Li, “Study on theory and clinical application of meridians,” Chinese Acupuncture & Moxibustion, vol. 25, no. 1, pp. 53–59, 2005.

⁹ W. B. Zhang, Y. Y. Tian, H. Li et al., “A discovery of low hydraulic resistance channel along meridians,” Journal of Acupuncture and Meridian Studies, vol. 1, no. 1, pp. 20–28, 2008.

¹⁰ Helene M. Langevin et al. „Relationship of Acupuncture Points and Meridians to Connective Tissue Planes” The Anatomical Record (NEW ANAT.) 269:257–265, 2002

¹¹ Li AH, Zhang JM, Xie YK. “Human acupuncture points mapped in rats are associated with excitable muscle/skin-nerve complexes with enriched nerve endings.” Brain Res. 2004 Jun 25;1012(1-2):154-9.

¹² Ifrim-Chen F, Ifrim M. “Acupoints [corrected] and meridians: a histochemical study” Ital J Anat Embryol. 2005 Jan-Mar;110(1):51-7.

Kopiowanie zdjęć umieszczonych na stronie jest zabronione. Stanowi własnośc gabinetu OliveNaturalMed Sopot
www.olivenaturalmed.pl